Volle zalen voor de psychiater

Dit is de kop van een vier pagina’s (!) tellend artikel in de NRC van afgelopen vrijdag. “Psychiaters trekken een groot publiek. Met hun diagnose van de tijdsgeest (leeg) en de menselijke conditie (lijden) raken ze een snaar”. Damiaan Denys, filosoof en psychiater, stelt dat de combinatie van het ervaren van lijden en het niet mogen lijden ervoor zorgt dat we problemen oplossen door te zeggen :‘ik lijd niet, maar ik heb een stoornis’. Hij gaat nog een stap verder door vervolgens te zeggen: ‘ de toename van psychische klachten is volgens mij een maatschappelijk compromis om te kunnen blijven voldoen aan het ideaalbeeld. We vormen alles om tot psychologische klachten om ons te onttrekken aan de verantwoordelijkheid voor ons lijden.

Ik vraag me af wat er met onze tolerantie voor tegenspoed, zorgen, angst, onzekerheid, verdriet en somberheid is gebeurd. Dat je niet gelijk ziek bent als het even niet gaat. Dat je niet faalt wanneer het je niet lukt om je onhaalbare idealen te realiseren. Godzijdank komen er flinke barsten in de illusie van het maakbare leven waarin geluk een keuze is en geen ruimte is voor lijden en imperfectie.

’Tegenslag is normaal, carry on! Ge hoeft niet onmiddellijk naar de psychiater als het niet gaat. Leg die smartphone weg en zie mekaar in de ogen’

Dirk de Wachter, psychiater, houdt een vurig pleidooi voor de kunst van het ongelukkig zijn, nadenken, zingeving en zorg voor elkaar als remedie tegen de leegte die we ervaren.

Conclusie? Laten we het feit omarmen dat het leven vaak een gedoetje is zoals Rene Gude ooit zo treffend zei, en dat het soms anders loopt dan je graag zou willen. Daar verdriet of somberheid over voelen is heel normaal! Vinden, verdwalen en weer vinden hoort bij de menselijke zoektocht…